آهنگ هاي پاپ ايراني در سده ۱۹ ميلادي

سال‌هاي نخست موسيقي پاپ

آهنگ هاي پاپ ايراني در سدهٔ ۱۹ ميلادي و در دوران پادشاهي قاجاريان زاده شد، و پس از نوآوري پديدهٔ راديو، گسترش يافت

بازار موسيقي ايران، پيش از دههٔ ۵۰ ميلادي، در دست خوانندگان موسيقي كلاسيك ايراني بود موسيقي پاپ ايراني، با روي‌كارآمدن و درخشش هنرمنداني مانند ويگن كه «سلطان» پاپ و جاز ايران شناخته مي‌شد، و به‌كارگيري سازها و شيوه‌هاي موسيقي غربي، دگرگون شد ويگن، نخستين كسي بود كه گيتار را در موسيقي ايراني نواخت و نخستين ترانهٔ او مهتاب سرآغاز يك دگرش در موسيقي ايراني بود

عارف، ابي، اندي، حسن شماعي‌زاده، داريوش، دلكش، سوزان روشن، عماد رام، فرامرز اصلاني، فرهاد، گوگوش، ليلا فروهر، معين، مهستي، و هايده‎، برخي از چهره‌هاي كهن موسيقي پاپ ايران هستند. اسفنديار منفردزاده، انوشيروان روحاني، جهانبخش پازوكي، حسن شماعي زاده، سياوش قميشي، صادق نوجوكي، فريد زلاند، محمد حيدري، منوچهر چشم‌آذر، و واروژان، از آهنگسازان اين دوران بودند همچنين، اردلان سرفراز، ايرج جنتي عطايي، و شهيار قنبري، از ترانه‌سرايان نسل نوي اين دوران بودند

آهنگ هاي پاپ پس از انقلاب ۱۳۵۷

پس از انقلاب ۱۳۵۷، از بسياري از زمينه‌هاي هنري جلوگيري شد، و بسياري از هنرمندان ناچار شدند به رها كردن پيشهٔ خود يا دنبال كردن آن در بيرون از كشور. تا پيش از انقلاب ۱۳۵۷، هارموني‌هاي به‌كاررفته در موسيقي پاپ ايران، بر پايهٔ رديف موسيقي كلاسيك ايراني بودند. با كنار رفتن بسياري از آهنگسازان، موسيقي پاپ ايراني دچار يك دگرگوني شد.

آهنگ پاپ در ايران، در دههٔ نخست جمهوري اسلامي، سراسر ناپديد شد، ولي پس از جنگ هشت‌ساله با عراق، با رويكردي جداسر از موسيقي بيرون از مرزها، دوباره پديدار شد بيژن خاوري، پرويز طاهري، حسن همايونفال، حميد غلامعلي، عباس بهادري، مهدي سپهر، و مهرداد كاظمي، از چهره‌هايي بودند كه در «دوران سازندگي» روي‌كار آمدند.

موسيقي پاپ ، در «دورهٔ اصلاحات»، با گشايش در سياست‌هاي فرهنگي و هنري، پا به دوره‌اي ديگر گذاشت. در دههٔ نود ميلادي، براي پيشي گرفتن از موسيقي ايراني بيرون از كشور، سرپرستان زمينهٔ موسيقي برآن شدند كه كارهايي همسو با چارچوب قانوني خود توليد كنند.[۵] محمدعلي معلم دامغاني و فريدون شهبازيان، در صدا و سيماي جمهوري اسلامي ايران، انجمني را براي بررسي بازگشت و پيشرفت موسيقي پاپ برپا كردند.[۶] گروه آريان، خشايار اعتمادي، سعيد شهروز، شادمهر عقيلي، و محمد اصفهاني، از نخستين كساني بودند كه رسماً اجازهٔ كار پيدا كردند. حسين زمان، عليرضا عصار، قاسم افشار، و ماني رهنما، از ديگر خوانندگان پاپ اين دوره بودند. برخي از كارهاي آنان، در تلويزيون نيز پخش شد. اين كارها، گرچه هواداران و دنبال‌كنندگان گسترده‌اي داشتند، ولي از ديد برخي از منتقدان، هم در زمينهٔ تكنيك و هم درونمايه، ناخوش‌آيند بودند. فريدون شهبازيان نيز كناره‌گيري كرد و به منتقدان موسيقي پاپ رايج در ايران پيوست
در سال ۱۳۷۷، براي نخستين بار پس از انقلاب ۱۳۵۷، جشنوارهٔ موسيقي پاپ برگزار شد.[۵] پس از آن، خوانندگان پاپ جوان‌تر، اين جريان را پيش بردند. به دنبال گسترش فناوري‌هاي نوين و دسترسي همگاني به اينترنت، گروه‌هاي زيرزميني موسيقي پاپ نيز آغاز به كار كردند

منبع